Οι Ε και Στ τάξεις του 1ου Δημοτικού Σχολείου Νέας Αρτάκης επισκεφθήκαν την Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009 το σπήλαιο της Παιανίας, το Κουτούκι
Το σπήλαιο της Παιανίας, το Κουτούκι, αποτελεί ένα μοναδικό «έργο τέχνης» που γέννησε η φύση πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια. 4 χλμ. ανατολικά της Παιανίας, πάνω στην ανατολική πλαγιά του βόρειου Υμηττού, σε υψόμετρο 510μ., βρίσκεται το θαυμάσιο σπήλαιο Κουτούκι.
Ανακαλύφθηκε το 1926, όταν το παραστρατημένο κατσίκι ενός βοσκού έπεσε σε μια χαράδρα. Για την διάσωσή του επιστρατεύθηκε ένας πηγαδάς που, φθάνοντας σε βάθος 38 μέτρων, βρέθηκε μπροστά στο καταπληκτικό αυτό θέαμα που έμενε κρυμμένο από τα μάτια του κόσμου χιλιάδες χρόνια. Η ηλικία του σπηλαίου υπολογίζεται στα 15 εκατομμύρια χρόνια.
Το Κουτούκι είναι σπηλαιοβάραθρο με κατακόρυφο βάθος 38,5 μ. Μετά διανοίγεται τεράστιος θάλαμος που είναι χωρισμένος σε θαλάμους και διαδρόμους από σειρές πολύχρωμων και μεγαλόπρεπων στυλών, σταλαγμιτών και σταλακτικών.
Ο στολισμός του γίνεται περισσότερο φαντασμαγορικός με τον επιτυχή καλλιτεχνικό κρυφό φωτισμό του και, ακόμη περισσότερο, με το θέαμα που απολαμβάνουν οι επισκέπτες από περίβλητη θέση, μετά το σβήσιμο των φώτων: χαραυγή, ανατολή ηλίου, μεσημέρι, σούρουπο και βράδυ με πανσέληνο, από αυτόματα εναλλασσόμενο έγχρωμο φωτισμό, συνοδευόμενο με μουσική υπόκρουση.
Για την εύκολη επίσκεψη διανοίχθηκε τεχνητή είσοδος και οριζόντιος διάδρομος, που καταλήγει στο εσωτερικό του σπηλαίου.
Άγνωστος, αχειροποίητος και θαυμαστός ο κόσμος που βρίσκεται στα έγκατα της γης. Τα μυστικά του αποκαλύπτονται στο Κουτούκι, το σπήλαιο της Παιανίας.
«Γεννήθηκαν» πριν από δύο εκατομμύρια χρόνια στα σπλάγχνα της αττικής γης. Οι σταλαγμίτες και οι σταλακτίτες του σπηλαίου της Παιανίας γοητεύουν το βλέμμα και αποκαλύπτουν το μεγαλείο της φύσης


Κόκκινοι, κωνικοί και ανεξάρτητοι οι σχηματισμοί, που περιέχουν σίδηρο, μπεζ πλατιά συμπλέγματα εκείνα που «ζυμώθηκαν» με μαγγάνιο, γυαλιστερά εκείνα που περιλαμβάνουν στη σύνθεσή τους μαγνήσιο δημιουργούν ένα πολύχρωμο και πολυποίκιλο ψηφιδωτό.

Μια κάποια στιγμή φάνηκε ψηλά μακρινό το φως της ημέρας», περιγράφει ο ποιητής τη στιγμή που το βλέμμα σηκώνεται για να συναντήσει τη φυσική είσοδο του σπηλαίου. Άνοιγμα που θα πρέπει να κλείσει, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, καθώς δημιουργεί ρεύμα αέρος με την τεχνητή είσοδο και διαταράσσει τη σταθερή θερμοκρασία του σπηλαίου, που είναι 17 βαθμοί Κελσίου.

Η ανθρώπινη παρουσία όμως έχει σημαδέψει αρνητικά το σπήλαιο, που δεν κατοικήθηκε ποτέ. Ορισμένοι από τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες αφαιρέθηκαν όχι μόνον για να γίνει επισκέψιμο, αλλά και διότι οι κάτοικοι της περιοχής τούς έκοβαν καθώς θεωρούσαν πως είχαν εμπορική αξία. Ο φωτισμός τούς μολύνει, ενώ το άγγιγμα από το ανθρώπινο χέρι τούς μεταδίδει επιπλέον θερμοκρασία, δημιουργεί μικρόβια που «νεκρώνουν» τα πετρώματα και μαυρίζουν την επιφάνειά τους.